اوضاع اما دوسال قبل هم- حتی با وجود آن بایکوت عجیب- ظاهرا بهتر از امسال بود. در آن سال نام «چ» و سازنده‌اش حداقل در ظاهرهم شده در میان کاندیداها گنجانده شده بود و در شب جشن دست ابراهیم حاتمی‌کیا از جوایز خالی ماند، اما این‌بار- به دلیل مضمون فیلم اخیر یا انتقادات تند و تیزتر حاتمی‌کیا نسبت به دوسال قبل- در اتفاقی عجیب و تاریخی، دولت و روشنفکران، حتی تاب گنجاندن ظاهری نام فیلم درخشان «بادیگارد» و سازنده‌اش را حتی در میان کاندیداها نداشتند و او را حتی از میان کاندیداهای بخش‌های اصلی خط زدند.

 

اسامی فیلم‌های نامزد شده فعلی اما اقندر مضحک است که در همین ساعات اخیر صدای اعتراض بسیاری از منتقدان و رسانه‌های شبه‌روشنفکر را هم دراورده است. تصور کنید یکی از معدود فیلم‌های امسال که اکثر حاضران در سالن مطبوعات یکصدا به ضعف ساختاری آن خندیده‌اند و هیچ واکنش مثبتی را در پی نداشته در ۱۰ رشته کاندیدای دریافت سیمرغ جشنواره باشد و فیلمی که حتی مخالفانش به قدرت تکنیکی و ساختاری‌ش معترف‌اند در هیچ کدام از بخش‌های اصلی حتی نامزد هم نشود.

 

این البته تنها محدود به «بادیگارد» هم نیست. فیلم‌های خوب دیگری هم بودند که جایشان در لیست خالیست. اما با این اوصاف نام جشنواره سی و چهارم فجر، به عنوان جناحی‌ترین و ضعیف‌ترین جشنواره تاریخ سینمای ایران، که در آن حتی بدیهی‌ترین اصول سینمایی به نفع جریانات فرامتنی کنار گذاشته شد در تاریخ سینمای ایران ثبت خواهد شد. طبعا در این بین ابراهیم حاتمی‌کیا، به عنوان پرافتخارترین فیلم‌ساز تاریخ سینمای ایران در جشنواره فجر، نیازی به این دیده‌شدن‌ها ندارد، اما این فرصت خوبی‌ست برای شناخت بهتر سیستم فرهنگی دولت و طرفدارانش.